De laatste rit vandaag. De dames, door zichzelf tot vuile Fanny’s gedoopt, proper gewassen voor de gelegenheid, namen meteen de kop. Wij heren van stand, beheersten ons en bleven op afstand, zeker 50 meter achter de soepele kontjes fietsend. Zoals gisteren in deze ondertussen vaste rubriek voorspeld, was het 35 °Celcius, en was er een beetje wind op kop. 30 Zalige kilometers reden wij samen, mooie landschappen, mooie wegjes, rotsen, stof, keien, doornen, netels, muggen: alweer veel afwisseling vandaag. En het wereldrecord lekke banden.  Veel doornen die door versleten buitenbanden prikten. De heren besloten om een strandrace te organiseren terwijl de dames rustig aan de 10 kilometer afmaalden, voor ons vertrokken, wat verstandig was wegens het opkomende tij. Wij hadden de keuze tussen mul zand en de waterlijn. Lekker diep in het zand zakken, maar o zo leuk om langs de Pacific Ocean te fietsen, ook al is dat soms noodgedwongen op de kleinste versnelling. De race werd gewonnen door Karel, de 48-jarige Antwerpenaar, die Bert ( 33), onze organisator en coördinator en nog veel meer, net de baas was… Dirk derde ( ook 48 jaar jong), voor Wim ( 52) en Jan (44).
Nadien reden we rustig binnen met z’n allen, Dames weer op kop.
De avond werd afgesloten met een heerlijke barbecue en een huldiging van de drie dokters: de fietsdokter Jane ( Jaane uitgesproken en niet Jeen, het is een man ), en twee medische dokters: Ann en Katrien. De jonge deelnemers Gunter, Ruben en Jürgen werden gelauwerd om hun eindsprint iedere rit.
Als uitsmijter een hart onder de riem voor vele mensen die denken dat dit niet voor hen is weggelegd, mensen die bijvoorbeeld door diabetes geremd zouden zijn om intens te sporten. Ik bedank Elke voor haar moedige houding en haar bereidheid hierover te getuigen, onderweg was zij steeds in de kopgroep, zette altijd door, ondanks haar situatie: diabetespatiënt.

Elke Bernaerts is de dame waarover enkele dagen geleden in deze blog werd gesproken, heeft diabetes en is sportief en zeer gedreven. In haar dagelijkse activiteit zijn er ook veel consequenties van haar ziekte, maar als je een sportieve prestatie als deze wil neerzetten moet je de juiste sport kiezen, namelijk sporten waarbij je weinig kwetsuren riskeert. Haar arts, endocrinoloog, moedigt haar aan om veel te sporten. Het vergt veel controle tijdens het fietsen, om de twee uur prikt zij in haar vinger om het suikerniveau te meten. Zij fietst rond met een insulinepomp om haar suikerniveau zo stabiel mogelijk te houden. Zij zegt letterlijk: diabetes patiënt zijn is geen belemmering om aan sport te doen, hoe intens ook. Je moet regelmatiger en goed gedoseerd eten onderweg, dat is het verschil. ‘ Ik hoop door deze sportactiviteiten mijn levenskwaliteit te verbeteren, en dat is nu reeds het geval, ik amuseer mij op de fiets, ben dankbaar dit te kunnen meemaken.’

Dit was het laatste verslag vanuit Nicaragua, en dankbaar om de vele positieve reacties, stuur ik jou mijn hartelijke groet. Een beetje moe, klaar om straks  24 uur te reizen, meer dan de moeite waard. Onvergetelijk, impressionant, fantastische groepsdynamiek, veel bijgeleerd, heel nederig (want waarmee deze mensen de smile op hun gezicht houden, dat is voor ons minder dan basic)… Dat nemen we mee. Voor altijd.

Jeuk, pijn, zweet, stank, vochtigheid, stof, hitte. Dat waren de ingrediënten van de cocktail van vandaag. We voelden hoe zwaar zo’n cocktailtje kan zijn. Even wielrenner spelen. Wat een zware job moet dat zijn. En dan is het hier  niet eens een wedstrijd. Dag zeven, alweer een uur of vier op de fiets. Door modder, rivieren, stoffige met stenen bezaaide wegen, eindeloos lijkende dreven, fietsen wij… Dapper fietsen wij onder een zwangere lucht die iedere minuut een hittegolf baart. Klapbanden, valpartijen, kapotte versnellingsbak … Wat een dag. Niet alleen de benen zijn moe, ook het materiaal lijdt onder deze extreme omstandigheden. De muggen en andere insecten zijn de laatste 24 uur hyperactief ten aanval gegaan. Vooral captain Tom, Vlaamse vriend die in de maritieme sector actief is in Miami, staat vol beten. Zijn benen zijn verdubbeld in omvang, net als mijn enkels en voeten. Maar het blijft leuk, jeuk nemen wij er bij, net als de pijn ter hoogte van .. De zitbeentjes en alles wat er rond zit bedoel ik.
Dit is een waarschuwing aan potentiële deelnemers, het is meer dan een ‘walk in the park’. Het is intens, zwaar, iedere morgen om 6 uur op, focus op fiets, natuur en je lijf…
Vandaag was een superdag omdat we een superproject konden bezoeken. De succesvolle bananenplantage  ‘ Trianon’ op 65 km van Leon, mooie stad van waaruit ik dit stukje schrijf. Waarom zo speciaal? Vredeseilanden besteedt  je sponsorgeld heel goed, het deed deugd dit te zien en te horen. Speciaal dus. Omdat de boeren die dit succesverhaal runnen boerinnen zijn. Kranige vrouwen die het een aantal jaren geleden even hebben overgenomen van hun ietwat nonchalante mannen. Die hadden er een potje van gemaakt. Nu leven er meer dan 100, honderd,  families van de bananenplantage die hun productiviteit en hun marges in enkele jaren bijna verdubbeld heeft. De -terecht- fiere CEO legde ons uit hoe ze dit aanpakken, met opleidingen voor alle personeel, inclusief P.R. En communicatie. We zagen hoe men heel het jaar door bananen oogst, we stonden versteld over irrigatietechnieken, procesmanagement, verkoop aan Wallmart.  Deze Amerikaanse supermarktketen die samen met Vredeseilanden deze boeren, euh, boerinnen, ondersteunt, en die vaste afname garandeert, zit dus mee in deze boot. Na ons bezoek werden wij heerlijk volgestopt met bakbananen in alle variaties klaar gemaakt, een unieke en smakelijke ervaring! Goed doorvoed stapten wij op de fiets voor  65 km modder en stof vreten. Voor de rest van het verhaal keer je terug naar het begin van dit stukje.  Foto’s alweer in grote getale op Facebook! Je kent intussen het adres.

Morgen de laatste dag.  Finale aan het strand, probeer het eens: 10 km langs de kustlijn, wij verwachten 35 ° Celsius en wind op kop zoals vandaag. En dan verkoeling in de zee, (na)genieten.