Een hondenstiel zegt men. Van de ene vergadering naar het andere interview hollen, vliegen, haasten. Wat hebben toppolitici en topwielrenners gemeen? Wat is er zwaarder? De marathon van de verkiezingsdebatten lopen of de Giro d’Italia rijden: 21 dagen koersen en 3459 kilometer afleggen. Winst door veerkracht. De foto’s geven twee zeer veerkrachtige mensen weer: een Belgische politica die veel tegenwind overwon, en een Zwitserse topatleet die altijd sterk terug kwam ondanks zware valpartijen. Beiden presteren ze op topniveau.

Elke dag alles uit de tank halen, je wonden likken, valpartijen incasseren, journalisten en commentatoren trotseren. Je moet  uiteraard fysiek in supervorm zijn om deze uitdagingen dag in dag uit aan te kunnen. Mentaal van staal, of net niet, mentaal veerkrachtig, wat betekent dat? Toppers onderscheiden zich door hun uithoudingsvermogen, incasseringsvermogen, kalmte, scherpte, techniek, strategie, aanpassingsvermogen… Een batterij competenties en talenten is niet genoeg. Een stevige voorbereiding, een performant team, een ijzeren wil om door de pijngrens te gaan horen daar ook bij. Dat zijn enkele ingrediënten die de moderne gladiatoren van de politiek en de sport in hun recepten moeten draaien om hun prestaties constant op hoog niveau te houden. Sporters, managers, politici moeten presteren: in het oog van de storm, voor het oog van de camera. Iedereen kijkt mee. Haarscherpe beelden van kapotte broeken en truitjes, afgeschaafd vel, bloed en stukjes asfalt in opengereten spieren. De RAI gaat wel heel ver dit jaar. Voor mij té ver.

Haarscherpe beelden van minuscule zenuwtrekjes, zelfs in de radiostudio, van politici, worden van commentaar voorzien. Maggie lacht altijd vriendelijk, Koen was wat nerveus, Wouter kijkt zachtmoedig, Bruno lijkt in zijn gat gebeten… en de dag nadien weer glimlachend opnieuw de arena in. Dat heet veerkracht.

Als mental coach en trainer heb ik het voorrecht soms op de eerste rij te zitten. Ik ken de twijfels en de eenzaamheid, de voorbereiding, de spanning, de stress om altijd ‘top’ te zijn. Met veel respect mag ik mee beleven hoeveel energie het vraagt om constant scherp te zijn, kalm te blijven, terug te komen uit het dal dat vaak pijnlijk diep kan zijn. Veerkracht, constructief denken, concentratietechnieken en ontspanningstechnieken: daar kan je het verschil maken. Iedere renner die start in de Giro is een uitzonderlijk topsporter. Ook al doen er dagelijks slechts enkelen mee voor de overwinning, ook al is een beetje koorts voldoende om er uit te gaan. Ieder TV-optreden voor de verkiezingen is een (boks)wedstrijd, iedere keer weer die stress. Stress kan je drijven tot betere prestaties, maar er zijn grenzen. Dat is dan weer het uitdagende en prikkelende aan mijn job: hoe verleggen we die grenzen, hoe bewaak je ze, hoe doseer je zodat je iedere dag opnieuw het beste uit jezelf bovenhaalt. En vooral: leren aanvaarden dat het soms iets minder is om dan veerkrachtig opnieuw uit te hoek te komen, want omgaan met een dipje, een tegenslag, een langdurige uitputtingslag: dat is wat de echte performers kenmerkt. Uit een verloren gewaande positie terugkomen en scoren doet zoveel meer deugd. Daar maken echte topperformers het verschil. Maggie De Block en Fabian Cancellara hebben dus heel wat gemeen. Veerkracht, altijd terugkomen, en steeds beter worden. Het PACE coachmodel biedt duidelijke handvaten om dat doel te bereiken, het blijft bij je eigen talenten en interesses en haalt het beste uit jou naar boven.

Ik wil al mijn klanten feliciteren met de veerkracht en het doorzettingsvermogen die ze dagelijks tonen. Het is een eenvoudig recept, en toch vraagt het veel inzet, wilskracht en discipline om het vol te houden. Aan allen van harte nog veel succes.

Peeters en De Wever in debat. Zondag 11 mei op de ‘Zevende dag’ zaten ze eindelijk tegenover elkaar. Twee Vlaamse kopstukken zoals dat heet. Twintig minuten in debat, of was in het ‘duel’?  Als neutraal toeschouwer – ik hou van de regenboog als ik toch politiek kleur moet bekennen – en als coach en facilitator van managers in confrontaties in een bedrijfscontext, was het een boeiend schouwspel om te bekijken. Ik heb gesnoept van de verbale en vooral non-verbale communicatie van de heren. De meeste lezers zullen het wellicht ook gezien hebben: het zijn geen vrienden, het zijn boksers die in de ring komen met de hoop op een K.O. overwinning.  Dat is anders uitgedraaid. Zelfs de professionele jury van ‘de redactie’ hield het op een gelijkspel. Handig, hard en sluw beperkten de heren zich tot een partij schaduwboksen, niemand werd ernstig geraakt. Tenzij één keer, de eerste minuut. Over de inhoud hebben zich intussen veel ‘kenners’ uitgesproken, dat laat ik aan hen. De vorm was die van een teleurstellende grote bokskamp onder kampioenen, waarbij de ene de andere verbaal in de hoek probeert te meppen, en waarbij dat toch net niet wil lukken. Allebei sterke jongens. En toch. De denksnelheid en verbale kracht van De Wever, steeds bruggetjes makend naar Europa en Nederland, staat op een hoog niveau. Peeters zat dan ook meestal in het defensief, dat zag je meteen aan de lichaamstaal: de ogen meer naar de interviewer dan naar zijn opponent gericht (terwijl de Wever ogen wijd open Peeters wél voortdurend viseert). Peeters’ rechterhand met afwisselend duim en wijsvinger of duim en wijs -én middelvinger op elkaar,  met af en toe de ultieme wijzende rechterwijsvinger, in de richting van De Wever. Beetje belerend?

Constructief taalgebruik was er weinig te horen. Zo noteerde ik van De Wever: ‘wij zijn niet asociaal’. Een dubbele negatie. Ai, dat kan beter. Anderzijds was zijn lichaamstaal veel opener (handen op de tafel open naast elkaar tijdens het luisteren) dan die van  Peeters (handen op elkaar gevouwen, gesloten dus). Hoe dat bij de kijker overkomt laat ik in het midden, hoe het bij mij overkomt: rustige zelfzekerheid bij de ene, ongemakkelijk en toch kordaat defensief bij de andere. Beiden beheersen ze de kunst om kalm te blijven, zelfs meer ontspannen naar het einde toe. Misschien omdat  ze voelden dat er geen al te zware klappen vielen, en dat ze dus ‘proper’ uit de ring zouden stappen (dat is mijn interpretatie). Je ziet hen als het ware nadenken om in de laatste ronde toch nog een ultiem punt te scoren, maar ze blijven schaduwboksen, met de gedachte dat ze op 26 mei wellicht tot elkaar veroordeeld zullen zijn. Damage control heet dat. Met één uitzondering: de harde ‘rechtse’ opener van De Wever: een onverwachte ‘move’, meteen in de aanval over de affiche: “het laagste wat ik ooit gezien heb”, die Peeters even naar lucht deed happen. Hij zei letterlijk: “het is goed dat er daarmee gestart wordt…” en dat gelooft niemand natuurlijk, je zag het ook aan zijn lichaamstaal dat hij even wankelde. Logisch, het was niet voorzien en het was een directe en welgemikte slag. Het wat onhandig tijd kopen ging hem niet goed af, maar Peeters is ervaren en herstelde zich snel. Hij trapte niet in de val van een zware tegenaanval, en bleef handig ontwijken, tot hij wat kon tegen scoren, om dan voor een gelijkspel te gaan.

Zo zie je dat topsport en toppolitiek veel gemeen hebben. Strategie, tactiek, snelheid, geduld, doorzetting: het was er allemaal. Beide heren zijn ook goed getraind, mentaal, verbaal én fysiek. De non-verbale taal werkt sterker en langer door dan de verbale, dus toch een licht voordeel voor De Wever hier denk ik. Ik ben trouwens heel benieuwd wat de komende 14 dagen nog komt. Klik hier voor de link naar het debat.

Als afsluiter iets over ‘constructief communiceren’ uit het PACE leiderschap model. Als we het toch over woorden hebben: het ‘niet asociaal zijn’ kan vervangen worden door ‘wij zijn sociaal geëngageerd’. Het ‘fouten’ en ‘leugens’ verwijten van de andere kan vervangen worden door: ‘ik zie dat anders, jullie zeggen dit… wij zeggen dàt’. Constructieve communicatie gaat over wat je wél gaat doen, wat je zelf wil gaan realiseren. In plaats van te zeggen: ‘stop met de mensen bang te maken’ kan je zeggen: ‘onze voorstellen zijn constructief en zorgen voor een klimaat van vertrouwen en werkijver, daar staan we met Vlaanderen wereldwijd voor bekend, laat ons vanaf 26 mei zo snel mogelijk weer aan de slag’. Misschien kunnen alle politici en alle partijen zich eens buigen over constructief taalgebruik, ook non-verbaal, het zou wervender, geloofwaardiger en krachtiger klinken. Het zou ons misschien weer kunnen doen geloven dat we er op vooruit kunnen gaan. Het zou ook een pak interessanter zijn om te volgen.

Om met Monty Python te besluiten. “And now something completely different”

Twee topsporters waarmee ik samenwerk en die  het PACE model consequent toepassen waren vorig weekend  heel succesvol: Bert de Backer kon mee vieren als lead out man voor Marcel Kittel in de Giro. Hij werkt zich onderweg te pletter, tot de laatste kilometer (als het lukt) om de snelste spurter van het moment fris aan de eindmeet te krijgen. Ondanks alle hectiek van zo’n grote ronde blijft Bert kalm en gefocust, en wint Marcel twee ritten op rij. Emma De Brabandere die u op de homepagina van de website regelmatig in beeld ziet met haar prachtig paard Chopin won zondag 11 mei haar eerste dressuur wedstrijd dit jaar. Ondertussen studeert ze haar laatste jaar osteopathie en combineert ze veel en hard trainen met veel en hard studeren. Met succes! Proficiat alle twee.